شفق سرخ

سلام!
سلام بر تو!
سلام بر تو حسین عزیـــز!

که قدومت حال و هوای نینوا را بهشتی ساخت و خون پاک و جوشانت ریگ های تفتیده آن دشت سوزان را با ملکوت و فرشتگان آشنا نمود.

هان ای امیر آزادی!

سوگند به «فجر»که «لیال عشر» دهه محرم و عاشورای توست، و ماه برانگیزاننده و بیدارگرت، شب های قدر عاشقان و شیفتگان کربلا، و کوی عطرآگین و الهام بخش توست.

دریغ و درد، که معمای عشق و دلدادگی رهروان راستین راه خاندان علی و فاطمه و فرزندان پاک آنان را نمی توان بیان کرد و شرح داد و این راز سر به مهر بر دل های دلدادگان ، سخت ، سنگین و فرساینده است.

هان ای پیشوای بشر دوست!

بر کدام فضلیت تو گریه کنیم که هر کدام کوهی سربه آسمان ساییده و استوار را فرو می پاشد، و دریایی را به تلاطم می کشد!

سلام بر آن لحظه های حساس!
سلام بر آن اشک های روان!
سلام بر آن موهای پریشان!
سلام بر آن چهره های اندوهبار!
سلام بر آن گریبان های چاک زده!
سلام بر آن جان های بلا رسیده!
سلام بر آن پیکرهای به خون خفته!
سلام بر آن بدن های برهنه!
سلام بر آن اندام های تکه تکه شده!
سلام بر آن موهای سرافراز!
و بر لب و دندانی که هدف چوب خیزران قرار گرفت....

آه !
الله اکبر!
آه از شهادت یاران کمال جویت!
آه از شهادت فرزند اندیشمندت!
آه از شهادت شیرخوار اصلاح طلب ات!
آه از شهادت دو یادگار عدالت خواه برادرت!
آه از شهادت خواهرزادگان دلیر و ستم ناپذیرت!

از آن لحظه که در یک سو عصاره هستی بر توسن عشق و اخلاص نشست و به سوی دیدار خدا گام سپرد، و آن سوتر یادگار راستین زهرا و علی و جلوگاه کمال و جلال حق، زینب، با بانوان و کودکان آن رسولان با چشمان اشکبار و دل های توفان زده و نگران با ندای مهلاً! مهلاً ! بر آن بودند تا یار و سالار خویش را دمی از رفتن بازدارند!

آه از به خاک افتادن پرچم علمدارت که عرش را به لرزه درآورد.

×××××

حسیـن، نوری که هـرگز خاموش نمی شود...
عشقی که هرگز پایان پذیر نیست...
موجی که هرگز آرام نگیرد...
آتشفشانی که تا ابــــد فوران می کند...
سیلی که همیشه خروشان است...
کوهی که تا ابـــد استوار است...
اماما: در ظهر آن روز بیاد ماندنی «روز عاشورا» با معبود خویش چه گفتی؟
چگونه راز و نیاز کردی؟
در حالیکه از هر طرف باران تیر بر سرت می بارید و دشمن تو را محاصره کرده بود تو تنها و تنها فارغ از همه جا و همه کس ، حتی فارغ از تیرهای مرد نمایان نامرد با خون سرخ ات وضو ساختی و سجاده عشق پهن نمودی و نماز عشق گذاردی.
از مرگ نهراسیدی و مرگ را چنان به بازیچه گرفتی که عالم را مات و مبهوت کرد...
با شهادت خود به زندگی مفهوم بخشیدی...

حسینا : کربلایت دانشگاهی است که از هر قشری دانشجو دارد، از کودک شش ماهه گرفته تا پیرمرد هشتاد ساله و برای هر آموزنده ای درسی دارد.

آری، حسین علیه السّلام نـــوری است به پهنای آسمان ها و زمین.
حسیــن رمز پیروزی و غلبه بر سیاهی و تاریکی هاست....
بزرگ آموزگار شهادت که با شهادت خود همه خوی و خصلت های نیکو و فضائل را به انسانیت آموخت...

آری، حسیــن خون خــداست....

××××

این وبلاگ رو تقدیم می کنم به حضرت ابا عبدالله حسین و یاران با وفایش.

و هر آنچه در دل داشتم توی وبلاگم گذاشتم.

    :شفق سرخ